خدایا! رمضان هم از راه رسید و باز هم چنان روسیاه...
هم رمضان یادآوری سه روز پرواز به ملکوتِ(اعتکاف) و هم اعتکاف آمادگی یک ماه میهمانی خدا. نمی دونم چه قدر از آموزه های اعتکاف برام باقیه، اما می دونم یه دعا برام خیلی خوب بود و دارم اثراتش رو در زندگیم می بینم؛ اون هم این که:
الهی! هَب لی کمالَ الاِنقِطاعِ اِلَیکِ!
اگر هم این رمضان، هیچ نصیبی جز تحکیم و تداوم این دعا که از اعتکاف فرا گرفتم، نداشته باشه، باز هم عالیه.
خدا کنه بتونیم مهمان های خوبی برای برترین میزبان باشیم، خدا کنه حرمت مهمانی رو حفظ کنیم، خدا کنه قلب حجّت حاضر و چشم ناظر میزبانمون_مولای مهربونمون_ رو آزرده نکنیم، خدا کنه...
کـاش در ایــن رمـــضــان لایـق دیــدار شــوم
سـحـــری بـا نــظــر لــطــف تـو بـیـدار شـوم
کاش مـنـت بگـذاری به سـرم مـهــدی جان
تا که هم سفره ی تو لحظـه ی افطـار شوم
نمی دونم، شاید این خواسته خیلی سنگینه، خیلی از سر نا لایقی چون من زیاده، هر چند که از کرامت اون ها هیچ بعید نیست.
من این طور می گم:
مـاه صــیــام در فــضــا، دوبـاره نـور می دهـد
طـلـــوع مـاه مـرحـمــت به ما سرور می دهد
بر لب ما دعای ما، ظهـور مـهــدی است و بس
خوشا شبی که حق بر او اذن ظهـور می دهد
*
توی این ایام مبارک، خصوصاً مغرب و زمان افطار که دعا مستجابه، به یاد ولی نعمتمون و مولای غریبمون باشیم و دعای بر تعجیل فرج او رو بر همه ی دعاهای خودمون ترجیح بدیم.
اللّهم عجّل ثمّ عجّل ثمّ عجّل فی فرج مولانا صاحب الزّمان ارواحنا فداه
